Γιώτα Καραγιάννη... Παιδί για πάντα...

Ο θάνατος είναι ένα ποτάμι που κυλάει ανάμεσα μας και κάθε τόσο κάποιος πέφτει μέσα, μας είπε κάποτε ο ψυχολόγος - θανατολόγος κ.Βλαχόπουλος και ήθελα να το βάλω στα πόδια. Δεν ήμουν έτοιμη να διαχειριστώ αυτήν την πληροφορία. Όμως  όσο πιο γρήγορα εμπεδώσουμε το νόημα αυτής της πληροφορίας τόσο πιο εύκολα θα μπορέσουμε να διαχειριστούμε τη θνησιμότητα μας. Μιλήστε εγκαίρως στα παιδιά σας για τον θάνατο, όχι για να τα τρομάξετε αλλά για να τα καθησυχάσετε. Μιλήστε για τα φυτά, για τα ζώα, τον κύκλο της ζωής, τις ταφικές συνήθειες. Γεμίστε το μυαλουδάκι τους με τόσες πληροφορίες όσες χρειάζονται για να θέσετε τη βάση όπου  μεγαλώνοντας, ωριμάζοντας, αποκτώντας εμπειρίες, θα οικοδομήσουν πάνω σε αυτήν περισσότερες.  Τώρα μετά το Πάσχα, αφού έχουμε μιλήσει για την Σταύρωση και Ανάσταση του Χριστού, το έδαφος είναι πιο πρόσφορο από ποτέ για τέτοιου είδους συζητήσεις.  Τα παιδιά έχουν δικές τους ιδέες για το τι είναι ο θάνατος και πρώτα ξεκινάμε διερευνώντας τι γνωρίζουν και τι πιστε

Αντίο...  θα θελα έστω να είχα προλάβει να πω, μα ο θάνατος είτε αιφνίδιος είτε αργός, με ξεπερνάει πάντα, δυστυχώς. Το πένθος έχει τη δική του ζωή”  Της Όλγας-Παναγιώτας Καραθανάση, Ψυχολόγου, MScΟργανωτική &Οικονομική Ψυχολογία, εκπαίδευση στη Γνωσιακή-Συμπεριφοριστική Ψυχοθεραπεία. Η απώλεια υπάρχει στη ζωή μας με πολλές μορφές καθημερινά. Ένας χωρισμός, μια απόλυση μπορεί να σημάνει ένα μικρό θάνατο, μια αναγκαστική προσαρμογή σε νέα δεδομένα, μια εκ νέου μάθηση πραγμάτων, συνηθειών, δραστηριοτήτων και συναισθημάτων πρωτόγνωρων ως τότε. Ως πένθος ορίζουμε την οδύνη που βιώνουμε ύστερα από μια σημαντική απώλεια, συνήθως το θάνατο κάποιου αγαπημένου μας προσώπου, συνοδευόμενη από συχνά αφόρητο ψυχικό και σωματικό πόνο. Το πένθος είναι μια φυσιολογική διαδικασία προσαρμογής, μας δίνει το χώρο και το χρόνο να μάθουμε να ζούμε χωρίς το άτομο που έχει χαθεί, δεν μπορεί να επισπευσθεί, είναι πιο περίπλοκο απ΄όσο πιστεύουν οι άνθρωποι και μοιάζει σαν να έχει τελικά τη δική